In juli deed ik een oproep voor geboortereportages voor mijn portfolio. Anne was één van de vrouwen die reageerde en ook heel enthousiast was. Na kort contact via whatsapp spraken we een aantal dagen later af. We hadden wel wat haast, want Anne was op dat moment al 37 weken zwanger. Tijdens het gesprek liet Anne al weten dat ze graag wilde dat ik de geboorte van haar dochter zou vastleggen, dus we zouden elkaar snel weer zien.
Vanaf 38 weken stond ik op wacht. We hadden af en toe even contact en alles bleef rustig. Toen Anne 39+5 weken zwanger was appte ze in de ochtend dat ze wat bloedverlies had, maar verder was er nog niets aan de hand. Ik had al een dag lang het gevoel dat ik klaar moest staan, dus ik was benieuwd of mijn gevoel juist was. Aan het eind van de middag krijg ik een appje dat de weeën zijn begonnen en al best regelmatig komen. Spannend! Ze kan de weeën nog goed aan en de verloskundige wil het nog even aankijken. Anne houdt de hele avond weeën en ze worden steeds sterker en vervelender. Uiteindelijk komt de verloskundige en blijkt ze 3cm ontsluiting te hebben. Een kleine tegenvaller voor haar gezien de weeën die ze heeft. Niet lang daarna vertrekt Anne met haar vriend naar het ziekenhuis voor een ruggenprik. De weeën zijn zo pittig, dit houdt ze niet nog 7 cm zo vol.
Ik vind het moeilijk in te schatten, maar ik besluit toch naar het ziekenhuis te gaan. Ze is nu al een tijdje met pittige weeën bezig, ik ben bang dat het door de ontspanning van de ruggenprik misschien ineens wel heel snel zou kunnen gaan. Helaas zit ik ernaast en duurt het nog een hele lange tijd. Anne en haar vriend proberen nog wat te slapen en ik ook. Maar het lukt niet echt, ik ben veel te gespannen.
Ook in de ochtend vordert de ontsluiting traag. Anne is moe en de moed zinkt haar in de schoenen. Ze snapt niet waarom het zo lang duurt en begint zich af te vragen hoe het zo verder moet. Gelukkig heeft ze een ruggenprik en voelt ze zich verder oke. We kletsen veel, er wordt gelachen en er wordt tussendoor gerust. Iedere keer als de verloskundige na 2 uur weer binnen komt luisteren we hoopvol naar wat ze te vertellen heeft, maar het valt steeds tegen. Anne wordt emotioneel, de vermoeidheid en spanning worden haar even teveel.
De verloskundige besluit een echo te doen om te kijken naar de ligging van het kind, wellicht heeft dat nog iets te maken met de traag vorderende ontsluiting. Ze legt nog uit dat als we twee oogkassen te zien krijgen, het kindje niet in de beste ligging ligt en een sterrenkijker is. Anne zegt zelf ook te zijn geboren als sterrenkijker. En ja hoor, het is al snel duidelijk. We zien een gezichtje op de echo en dat verklaart waarom het zo langzaam gaat. Het is nu even verder aankijken hoe het vordert. Anne moet regelmatig van zij wisselen in de hoop dat het kindje misschien nog draait.
Uiteindelijk krijgt Anne nog een infuus met wee-opwekkende middelen om haar het laatste stukje te helpen. Ze heeft in de middag bijna volledige ontsluiting. Nog steeds niet helemaal, maar er is al zo lang gewacht. De verloskundige geeft aan dat Anne mag proefpersen, om te kijken wat er gebeurt. Anne perst heel goed en dat is positief. Het lijkt er dan eindelijk van te gaan komen. De verpleegkundige komt erbij en spullen worden klaargezet. Het lastige is dat Anne haar weeën niet voelt vanwege de ruggenprik, het duurt even voordat deze is uitgewerkt. Op aangeven van de verloskundige kan Anne persen. Ze heeft maar weinig echt goede en krachtige weeën om op te kunnen persen, dus er wordt weer wat geholpen met het infuus. Door het infuus krijgt ze weer teveel weeën en dat vindt het kindje niet zo leuk. Dan krijgt het kindje het zwaar. Ze moet nu toch wel echt geboren gaan worden. Anne geeft alles wat ze heeft, maar het gaat niet snel genoeg. Uiteindelijk komt de gynaecoloog erbij om haar te helpen met de vacuümpomp. Anne heeft het even zwaar, ze voelt de spanning en weet dat ze nu geboren moet gaan worden. Anne is sterk en geeft nogmaals alle kracht die ze nog in zich heeft. En dan eindelijk, om 14.40 uur, wordt kleine Jodie geboren. De opluchting en emoties zijn daar als Anne en haar vriend hun dochter voor het eerst zien. Daar is ze dan! Ook ik pink een traantje weg verstopt achter mijn camera.
Uiteindelijk blijkt bij de geboorte dat er een knoop in de navelstreng zit. Dit verklaart waarom Jodie het ineens zo moeilijk kreeg. Er kwam teveel druk op de navelstreng te staan en deze knoop drukte de bloedvaten dicht.
Na de geboorte van de placenta blijkt deze ook bijzonder, want er is een zogenaamde bijplacenta.
Jodie ligt heerlijk een tijd bij mama op de borst bij te komen van deze hele reis en papa en mama kunnen hun ogen niet van haar af houden. Dan mag Jodie voor het eerst aan de borst drinken en dit doet ze super goed.
Even later worden de controles gedaan en komt de eerste visite al binnen.
Dan is het voor mij ook tijd om naar huis te gaan. Wat een nacht en dag, wat een achtbaan van emoties en wat bijzonder om hierbij te mogen zijn. Welkom op de wereld, lieve Jodie!
