Ons derde kindje. Ons kersje op de taart. Een cadeautje. Ons gezin wordt uitgebreid met nog meer liefde, nog meer knuffels, kusjes en houden van. Dit is mijn eigen bevallingsverhaal, het geboorteverhaal van onze grote liefde Jolijn.

Het was een zware zwangerschap. Ik wist wat zwangerschapsmisselijkheid was, want dan had ik bij Charlie en Nora ook in flinke mate gehad. Overgeven tot je bloeduitstortingen hebt, niet aan eten kunnen denken, de koelkast vermijden, moeten stoppen met de auto langs de weg om te spugen. Ik kende het allemaal. En toen bleek ik zwanger van Jolijn en begon ook dit keer snel de misselijkheid. Alleen zoals ik het deze keer had, kende ik het nog niet. De misselijkheid was extreem, ontzettend heftig. Ik kon geen licht en geluid verdragen. Elke lichamelijke beweging deed mij overgeven. Ik lag wekenlang in de slaapkamer in het donker, soms met de televisie aan ter afleiding, maar meestal niet, want ik werd er misselijk van. Met mijn ogen dicht door de keuken lopen op de tast op zoek naar droge crackers, want als ik dingen op het aanrecht zag staan, ging ik spugen. Zoveel mogelijk slapen, dan hoefde ik er niet aan te denken. Elke dag trek in iets anders om er dan een uur later niet meer aan te moeten denken. De hele dag door een gevecht tegen het gevoel ‘ik moet toch wel spugen’, omdat je gewoon niet meer kan. Met 16 weken hangt Marcel aan de telefoon met de huisartsenpost, omdat ik mijzelf blijkbaar een soort hersenschudding heb gespuugd. Daarna, na nog dagen lang hoofdpijn en een controle bij de huisarts, krijg ik eindelijk zwaardere medicatie die wel werkt. Halleluja! Ik ben nog steeds de hele dag door misselijk, maar ik kan weer functioneren. Deze medicatie slik ik de gehele zwangerschap, want zonder kan ik niet. Maar gelukkig kan ik nu weer voor mijzelf zorgen, voor mijn kinderen zorgen en mijn werk oppakken.

Door mijn pittige zwangerschap en persoonlijke omstandigheden heb ik moeite om aan het einde van mijn zwangerschap in mijn bubbel te kruipen. Ik besef mij ook niet goed dat ik echt bijna ga bevallen. 27 september ben ik uitgerekend. De laatste twee weken van september rommelt het enorm. Mijn lijf gaat zich steeds meer voorbereiden en ik heb eerst een paar keer indalingsweeën en daarna geregeld voorweeën en harde buiken. Ik voel dat ze steeds dieper gaat liggen en ik heb een constant terugkomend zeurderig gevoel in mijn buik en onderrug. De harde buiken komen steeds meer en vaker en ik vind het lastig dat mijn lijf zo’n pijn doet. Maar ja, die laatste loodjes he.. 😉
Dan krijgen we met 39 weken zwangerschap ook nog de griep en lig ik echt een paar dagen hondsberoerd in bed. Ik duim alleen maar heeeel hard dat ze niet deze dagen kiest om ons te ontmoeten. Ik moet er niet aan denken om met griep te bevallen. Gelukkig blijft ze nog even zitten en kan ik daarna opgelucht ademhalen. Voor zover dat nog gaat met een paar babybillen in je ribben. 😉

Onze kat Moos is mijn schaduw, hij volgt me overal. Zodra ik ga zitten, komt hij direct op schoot. Als ik ‘s nachts ga plassen, ligt hij op de badmat op me te wachten. Dan geeft hij mij knuffels en gaat hij weer liggen, wachtend tot ik weer voor de zoveelste keer kom plassen die nacht.

Elke avond voel ik zoveel, dat ik denk dat het begint. Elke avond heb ik krampen. Niet echte duidelijke weeën, maar wel krampen waarvan ik onrustig word. Elke nacht word ik wakker van krampen en druk in mijn bekken en twijfel ik of het is begonnen. Dan ga ik onder de douche staan en gaan de krampen weer weg. Toch niet het echte werk dus.

Op de uitgerekende datum heb ik weer controle bij de verloskundige en ik geef aan dat er veel gebeurt. We bespreken de mogelijkheden mbt strippen, later inleiden etc, maar ik geef aan dat ik het liefst helemaal niets wil doen dan afwachten, al vind ik dat heel moeilijk gezien het enorme gerommel. Ik wil heel graag alles zo natuurlijk mogelijk, geen interventies tijdens de bevalling, maar liever ook niet daarvoor. Ik wil heel graag dat mijn lijf en Jolijn zelf aangeven wanneer het tijd is. Mijn lijf is er klaar voor, dat voel ik. Nu mijn baby nog. We spreken af dat ik over een week terug kom als ze nog niet is geboren en ik in de tussentijd mag bellen als ik toch gestript of een extra controle wil.

De dagen voor de bevalling ben ik extreem moe. Ik val continu in slaap en krijg weinig gedaan. Ik lig veel in bed en blijf terugkomende krampen houden, maar het is nog steeds niet het echte werk. Eén nacht denk ik dat het is begonnen. Enorme krampen en druk op mijn bekken, rillen en klappertanden. Het voelde alsof mijn lijf zich ging klaarmaken. Ik ging weer douchen en daarna rillend in bed liggen, wachtend op wat komen ging. Wat kwam was de ochtend, nadat ik weer in slaap was gevallen.. 😉

Ik app geregeld met mijn vriendin en onze geboortefotograaf Larissa. Ik zeg 30 september letterlijk tegen haar dat ik mag hopen dat het een keer gaat doorzetten, omdat ik er een beetje koekoek van word. Die avond schrijf ik om 23.30 uur in mijn notities dat de baby zo ontzettend druk is en of het die nacht dan eindelijk zal gaan gebeuren.

Een paar uur later, dus zondagochtend 1 oktober word ik wakker rond 05.00 uur. Ik voel kramp, maar ja, what else is new.. 😉 Ik mopper wat in mezelf (iets van daar gaan we weer) en doe mijn ogen weer dicht. Ik voel weer een kramp. Hé, deze ebt weer weg. Hé, nog een kramp. En die gaat ook weer weg. Met mijn slaperige hoofd besef ik mij dat dit op beginnende weeën lijkt. Ik ga naar het toilet, meestal is daarna de kramp weer over. En ja, inderdaad, de kramp gaat weg. Ik ga weer naar bed en doe mijn ogen dicht. Weer een kramp… Toch maar even timen op de weeëntimer. Iedere twee minuten komt er een kramp die weer weg zakt. De kramp duurt in totaal zo’n 40 seconden. Ik word onrustig en krijg een adrenalinerush. Ik ga douchen, mijn telefoon leg ik naast de douche zodat ik kan blijven timen. Onder de douche blijf ik de krampen voelen opkomen en wegzakken, iedere 2-3 minuten een kramp. Dit kan niet anders, dit moeten weeën zijn. Ik ben blij en voel kriebels in mijn buik. Ze komt er eindelijk aan!

Ik droog me af en blijf op de knop van de weeëntimer drukken. Ik krijg al drie keer de melding om mij klaar te maken voor het ziekenhuis, haha. Ik kleed me aan, poets m’n tanden en maak mij klaar om Marcel wakker te maken. Nu ben ik nog de enige die weet dat het is begonnen, alleen ik en mijn baby weten dat ze onderweg is. Dat is zo’n speciaal gevoel. Ik weet dat Marcel er ook enorm naar uit kijkt dat ze komt en dat hij vol spanning leeft naar het moment dat ik hem vertel dat het is begonnen. Dus ik kijk er enorm naar uit dat ik nu naar hem toe loop, het is nu zo’n 6.00 uur. Hij ligt bij ons meisje in bed, want die had ‘s nachts nachtmerries gehad. Ik tik hem aan op zijn arm en direct doet hij zijn ogen open: ‘is het zover?’ vraagt hij meteen. Ik fluister dat de weeën zijn begonnen. Ik zie hem zelden zo snel uit bed springen als die ochtend, haha. Ik geef hem al fluisterende een korte update van wat er aan de hand is en samen gaan we naar beneden. We staan als twee verliefde, blije kinderen te jubelen in de keuken, omdat we nu samen beseffen dat dit eindelijk het moment is dat ze komt. Het is nog donker, de meiden slapen nog en we hebben nu alle tijd om alles rustig klaar te gaan maken, want de weeën zijn nog goed te doen. We schuiven samen de bank naar achteren, Marcel zet het bevalbad klaar en begint deze te vullen, ik leg alle spullen klaar op de eettafel. Om 06.11 uur app ik Larissa of ze wakker is. Ze reageert direct. Ze geeft aan dat ze zich gaat aankleden en een broodje gaat eten. Ik zeg dat ze nog niet lang duren, maar wel om de 2-3 minuten komen. Ze appt meteen terug dat het dus brood in de auto wordt, haha. Mijn eerdere bevallingen gingen namelijk snel. Een wat langere aanloop, als in rustige opbouwende weeën, maar zodra de weeën eenmaal stevig doorzetten gaat het mega snel. Daar waren we op voorbereid. Ik zeg haar dat ik de weeën nog prima kan hebben. Ik geef zelfs aan dat ik twijfel of het echt is begonnen, omdat de weeën zo kort zijn en dat ik zelfs twijfel of ik de verloskundige al moest bellen. Ik moest bellen zodra ik wist dat het was begonnen, omdat ik dus snel beval. Ik stuur Larissa een screenshot van mijn weeëntimer en ze zegt: jaaa, dit is het hoor. Terwijl we appen voel ik ze ook in mijn rug opkomen. We bellen om 6.30 uur de verloskundige en ik geef aan dat ze nog niet hoeft te haasten, maar dat ik wel voel dat ze wat sterker worden. Samen zorgen we dat alles klaar staat, we zetten mijn uitgekozen muziek aan, ik zet de diffuser aan en tussendoor wiebel ik mijn wat scherper wordende weeën weg op mijn yogabal. Ze zijn nog steeds rond de 40 seconden, maar komen nog steeds heel snel achter elkaar.

Om 7.10 uur kwam de verloskundige binnen en zij zette meteen haar spullen neer. Ze zou meteen blijven, gezien mijn eerdere bevallingen. Ik had aangegeven alles op eigen gevoel te willen doen, dus ook niet getoucheerd te willen worden, tenzij ik er zelf om zou vragen. Ze ging zitten, kreeg een kopje koffie van Marcel en observeerde mij. Vlak na haar aankomst komt er langer tussen de weeën en vraag ik mij hardop af of ik te vroeg heb gebeld, ook omdat ze niet zo lang duren. Als er één komt, moet ik mij inmiddels wel een beetje concentreren op het wegzuchten van de wee en voel ik de wee doortrekken naar mijn rug. ‘Nee hoor, zegt ze, ik zie zo ook wel dat het goede weeën zijn.’ Mooi zo, dacht ik. Ik zie later ook dat in mijn verslag staat dat ze heeft aangegeven dat ik op dat moment gewoon al in actieve bevalling was. Charlie werd om 7.30 uur uit zichzelf wakker en Larissa komt op dat moment ook aan. Charlie komt de kamer binnen, ziet het bad in de woonkamer, mij op de bevalbal en de verloskundige en Larissa en zij kijkt mij vragend aan. Ik zeg ‘het is begonnen, schatje. Je zusje komt er aan.’ Ik zie ongeloof en blijdschap op haar gezicht. ‘Echt?’ vraagt ze. Ze komt voor mij zitten en observeert hoe ik de weeën weg wiebel op de yogabal.

Om 7.45 uur gaan Marcel en Charlie naar boven om Nora wakker te maken. Die heeft even de tijd nodig om wakker te worden, maar als ze beseft wat er aan de hand is, is ze onwijs blij.

Moos, onze kat, wijkt nog steeds niet van mijn zijde en houdt mij nauwlettend in de gaten. Tijdens de weeën of tussen de weeën door geeft hij mij kopjes op mijn hand.

De meiden ontbijten wat en kleden zich aan. De sfeer is relaxed en prettig. De meisjes stellen mij vragen en observeren wat er gebeurt. Mijn schoonmoeder komt de meisjes halen en rond 8.20 uur gaan ze weg.

De verloskundige had tegen mij gezegd dat ik moest zeggen als ik iets van haar wilde of als ik toch getoucheerd wilde worden. Ik had aangegeven dat als de meisjes weg waren ik wel getoucheerd wilde worden, omdat ik zelf nieuwsgierig was hoe het er voor stond. Ik had in mijn hoofd dat ik nu een op een specifiek punt was in mijn bevalling en ik was benieuwd of dat klopte. Ik gaf ook aan dat ik het alleen wilde weten en mij niet wilde laten ontmoedigen als het minder was dan ik dacht. De verloskundige gaf aan dat zij het daar helemaal mee eens was, die centimeters zeiden immers de vorige keren ook niets over het verdere verloop. Ik verwacht dat ik nu rond de 3 cm ontsluiting zit. Ik voel het aan de fase waar mijn lichaam in zit, mijn weeën. Ik denk dat ik vlak voor een omslagpunt zit, dat voel ik. Ik ga op de bank liggen en de verloskundige toucheert mij. Op het moment dat ze dat krijg ik een mega pijnlijk wee en wordt mijn gevoel bevestigd. ‘3 centimeter’, zegt ze. ‘En alles is helemaal zacht en gunstig, dus het gaat hartstikke goed.’ Precies wat ik dacht.

Ik ga nog even naar het toilet. In de wc krijg ik een wee en moet ik mij vastgrijpen aan de wastafel. Marcel komt op dat moment even kijken of alles goed gaat, alsof hij het wist. Ik zeg: ‘ik wist het, ik zit op het omslagpunt, nu gaat het snel.’ Ik ga weer op mijn yogabal zitten, maar eigenlijk weet ik dat de yogabal nu niet meer goed genoeg is.

Ik moet in bad. Dat geef ik aan en ik probeer mij uit te kleden, maar dat gaat niet zo soepel, want de weeën komen achter elkaar en worden gemeen.

Eenmaal in bad voel ik dat mijn hele lijf verandert en dat ik in mijzelf begin te keren. Mijn ogen gaan dicht en er is complete focus op mijn lijf. Alles om mij heen verdwijnt naar de achtergrond. Het warme water voelt fijn, maar ik weet dat ik het nu heel zwaar ga krijgen. De weeën komen snel en zijn heel pittig. Mijn hele lijf doet mee aan deze weeën en ik wiebel heen en weer in het water om door de wee heen te komen.

Ik voel haar zakken, dieper en dieper. De druk neemt enorm toe. Rond 9.30 uur denken we dat mijn vliezen breken, ik voel bubbeltjes in het water en we lijken vruchtwater (vlokjes) in het bad te zien.

Ik voel haar hoofd en ik kan het niet geloven. Ik moet voor mijzelf bevestigen dat ik het goed voel, want ik wil dit keer echt ‘genieten’ van het moment dat ze geboren gaat worden. Ik wil het mij beseffen. De vorige keren had ik dat niet, omdat het zo snel ging, dat mijn hoofd het op de één of andere manier niet kon verwerken. Ook met mijn hand voel ik haar hoofd. Ze is er bijna. Ik voel haar haar, het danst in het water. Ik hoef bijna niet actief te persen, mijn lichaam doet het helemaal zelf. In kleine stukjes per keer wordt ze een beetje verder geperst, zonder dat ik bewust bezig ben met wat ik moet doen. Mijn lijf beweegt in de houding waarin zij de meeste ruimte krijgt, mijn lijf geeft aan wanneer het moet persen. Soms zit er even tussen en wacht het even, om vervolgens weer een zetje te geven.

Ik heb haar hoofd in mijn hand liggen en voel haar steeds verder in het water zakken. Ik denk niet, ik voel alleen. Ik heb volledig vertrouwen in mijn lichaam. Ik kan niet geloven dat ze er al bijna is.

Haar hoofd is geboren en net op het moment dat ik denk dat ik moet wachten op de volgende perswee, komt ze toch. Mijn lichaam doet het weer vanzelf en geeft nog een laatste zet, ze wordt om 9.46 uur geboren. Ik voel dit zo bewust, ik laat haar in het water glijden en pak haar onder water terwijl ik ga zitten.

Eindelijk is ze daar, onze Jolijn Sara. Ons derde meisje. Zo welkom en zo geliefd.

Jolijn komt heel rustig bij en geeft af en toe een huiltje. Wij bekijken haar van top tot teen en zijn weer zo verwonderd van dit mooie meisje van ons samen. Al snel krijg ik weer weeën en wordt de placenta geboren in bad. Daarna wordt haar navelstreng doorgeknipt en gaan we uit bad.

Verliefd. Straalverliefd op onze dochter.
Al snel is ze op zoek en begint ze op haar handje te sabbelen. Ik breng haar naar de borst en ze hapt aan en ze weet precies wat te doen. De kraamverzorgster komt kijken en zegt: ‘oh, daar hoeven we niets meer aan te doen.’ Een natuurtalentje.

Na een tijdje is het tijd voor haar controles en mag papa haar aankleden. Daarna ga ik lekker douchen en gaan we boven op bed liggen.

En toen was het tijd om ons verse, kleine meisje voor te stellen aan onze eerste twee grote liefdes, haar liefhebbende zussen! Ze hadden hier zooo lang naar uitgekeken en waren op slag verliefd, net als wij. Vanaf nu voor altijd wij met z’n vijfjes!

Met heel veel dank aan deze topper, mijn vriendin en onze geboortefotograaf, voor het vastleggen van deze dierbare herinneringen. Dankzij jou kunnen we één van de mooiste dagen van ons leven voor altijd herbeleven en terugkijken.