In oktober krijg ik een mail van Lennart en Ingrid dat zij hun eerste kindje in december verwachten en zij vragen mij of ik nog beschikbaarheid heb om de geboorte vast te leggen. Gelukkig heb ik dat en kom ik al snel bij hen langs voor een kennismaking. Soms ontmoet je nieuwe mensen en voelt het meteen vertrouwd en prettig en gaat het gesprek helemaal vanzelf. Dat gevoel had ik deze avond ook. Ik voelde mij ontzettend op mijn gemak en kreeg heel veel zin om de geboorte van hun kindje vast te leggen. Gelukkig hadden zij dat ook, want nog voor ik weg ging was de overeenkomst al ondertekend.
Ook het contact richting de bevalling verliep erg fijn. Ingrid had zelf een heel sterk gevoel over een datum, 11 december. Naarmate de uitgerekende datum, 13 december, steeds dichterbij komt, begint het veel te rommelen bij Ingrid. De baby en haar lichaam zijn zich duidelijk aan het voorbereiden. Ik maak nog een grapje dat ik vaak bevallingen vast leg op een zondag. De harde buiken, het gerommel en de voorweeën houden aan, maar het zet niet echt door. Zaterdag 10 december appt ze mij aan het begin van de avond dat ze voelt dat de voorweeën aan het veranderen zijn. Ze voelt ze wat vaker en ze heeft het gevoel dat ze iets sterker worden. Ik geef zelf aan dat ik een voorgevoel heb dat ze morgen gaat bevallen, ik denk er op dat moment niet eens bij na dat het dan 11 december is. Terwijl ik dat naar hen stuur besef ik mij dat. Ik ga die avond vroeg naar bed, omdat ik echt het gevoel heb dat het niet lang meer gaat duren. En aangezien Ingrid dat gevoel zelf ook heeft, lijkt het mij voldoende intuïtie bij elkaar om er een klein beetje van uit te kunnen gaan.. 😉
En ja hoor, om 05.47 uur krijg ik een appje van Lennart dat onze intuïtie klopt. Om 0.45 uur zijn Ingrids vliezen gebroken en de weeën begonnen rond 02.00 uur, inmiddels zo’n 1,5 cm ontsluiting. De verloskundige komt rond 08.30 uur voor een nieuwe check. Ik ben inmiddels klaar wakker en ik heb er al een lange nacht slaap op zitten, dus ik ga mij maar meteen klaar maken voor het geval ze bellen dat ik kan komen. Om 09.00 krijg ik een nieuwe app dat er inmiddels 2 cm ontsluiting is en de baarmoedermond goed aan het verstrijken is. Om 10.30 uur staat er een nieuwe controle gepland.
Ingrid vangt de weeën thuis op onder de douche, maar is teleurgesteld dat er niet veel vordering lijkt te zijn. Ze geven aan dat als dit zo voort blijft gaan, ze toch wel graag pijnstilling wil. Om 11.17 uur word ik gebeld door Lennart dat ze naar het ziekenhuis gaan. Zij zijn rond 11.45 uur in het ziekenhuis en ik kom rond 12.00 uur de verloskamer binnen. Ik tref Ingrid hangend aan de wastafel, net een wee aan het wegpuffen. Na de wee zegt ze me gedag, maar al snel komt er een nieuwe wee. Ik zie dat de weeën heel snel achter elkaar komen en dat ze pittig zijn. Ze houdt zich heel stil en keert volledig in zichzelf, maar je ziet aan haar lichaam en gezichtsuitdrukkingen dat ze het zwaar heeft. En dit duurt al lang. Bij een controle blijkt dat ze nog steeds 3 cm ontsluiting heeft. Ze besluit een ruggenprik te willen, dit gaat ze zo niet volhouden. Terwijl ze wacht op een go voor de ruggenprik, blijven de pittige weeën zich op rap tempo aandienen. Ze heeft amper tijd om tot rust te komen tussen de weeën door. Om 13.10 uur mag ze al gaan voor de ruggenprik, gelukkig hoeft ze er niet heel lang op te wachten. Lennart en Ingrid vertrekken even van de kamer. Om 14.00 uur zijn ze weer terug en zie ik een zichtbaar ontspannen Ingrid. Ze voelt de weeën nog wel, maar de pijn is zoveel minder. Ze kan nu echt even ontspannen. De verloskundige geeft aan dat het haar een goed idee lijkt als ze even gaat proberen te slapen en dat wil ze wel heel graag. Het is echter wel lastig om in één keer van al die pijn en drukte in een ontspannen modus te komen, dus echt slapen lukt niet. We kletsen nog even, maken grapjes en Lennart en ik gaan koffie halen. De kamer wordt donker gemaakt in de hoop dat het Ingrid helpt om wat meer te rusten. Dat gaat echter nog steeds lastig, want de registratie van de baby verloopt moeizaam. De hartslag van de baby wordt niet lekker geregistreerd en continu komt er weer een verpleegkundige binnen om de banden goed te doen.
Om 16.10 uur wordt de ontsluiting weer gecontroleerd door de verloskundige die net haar dienst begint. Ze blijkt nu zowaar 6-7 cm ontsluiting te hebben en op een wee voelt ze zelfs 8 cm! Dat is een hele vooruitgang, het gaat de goede kant op. In het uur daarna voelt ze de druk toenemen en wordt het zelfs wat ongemakkelijk. Dat klopt ook, want om 17.20 uur is er volledige ontsluiting! Ze laten het natuurlijke verloop nog even z’n gang gaan, zodat de baby nog wat dieper kan komen. Om 18.15 uur voelt ze persdrang en mag ze haar lichaam rustig mee laten drukken. Om 19.20 uur wordt er actief begonnen met persen. Ingrid doet het fantastisch en het gaat nu best vlot. Om 19.55 uur is dan eindelijk dat moment daar: Luuk wordt geboren! En jawel, op 11 december. 😉
Luuk is helder en rustig, hij huilt even, maar is ook snel weer kalm. Zijn ogen zijn wijd open en hij luistert aandachtig naar alle stemmen en geluiden. De dolgelukkige ouders bewonderen hun mooie zoon en vertellen trots zijn naam. Met zijn tweede naam is hij vernoemd naar zijn opa.
Luuk doet het fantastisch, maar Ingrid wordt het niet echt bespaard. Ze wordt gehecht en tijdens het hechten blijft ze toch aardig wat bloed verliezen. Je voelt een klein beetje de sfeer veranderen in de kamer en de verloskundige geeft aan dat zij zich er niet prettig bij voelt en ze geeft aan dat ze hulp nodig heeft. Binnen een oogwenk staat de hele kamer vol met medisch personeel om te assisteren. Gelukkig lijkt Ingrid het niet zo heel erg door te hebben. Al snel is de situatie gelukkig onder controle en vertrekt iedereen weer van de kamer. De verloskundige doet Luuk zijn controles terwijl hij lekker bij mama op de borst ligt.
Luuk wordt later gewogen en heeft een prachtig gewicht van 3265 gram. Hij lijkt ook al wat trek te hebben en wordt aangelegd bij mama, dit doet hij ook hartstikke goed. Na een beetje bijkomen van deze pittige, emotionele rollercoaster is het tijd om de opa’s en oma’s te bellen. Ik word altijd zo blij van die mooie reacties en probeer deze ook altijd op film vast te leggen. Hierna krijgt Luuk een luiertje om en mag hij fijn bij papa gaan knuffelen. Een reuze trotse papa zie ik en een minstens net zo trotse mama die voor het eerst haar man en zoon samen ziet.
Dan is het tijd voor mij om hen lekker met rust te gaan laten. Ingrid moet een nachtje blijven vanwege het bloedverlies en zij gaan zich lekker klaar maken voor de nacht. Ik mag de volgende dag bij hen thuis komen om de eerste ontmoeting met zijn opa’s en oma’s vast te leggen. Super leuk en waardevol om te doen!
Lieve Lennart en Ingrid, jullie deden het fantastisch en wat vond ik het leuk om dit voor jullie vast te mogen leggen! Lieve Luuk, je boft met zo’n lieve papa en mama!
