Twee weken geleden, op donderdag 9 april, is de mama (mijn lieve vriendin) 41 weken zwanger. Ik zou haar bevalling vastleggen, heel bijzonder en super leuk! Al weken zitten we in spanning of dit door alle maatregelen wel kan en mag. We houden er rekening mee dat het niet gaat gebeuren. We proberen verschillende oplossingen te bedenken zodat zij toch haar zo gewenste reportage krijgt. Ze wil graag in bad in de woonkamer bevallen. Ik zeg dat ik, als ik er ècht niet bij mag zijn, gewoon door het raam fotografeer. En waar mogelijk moet papa of de kraamverzorgende mijn camera maar overnemen om wat beelden te maken. Ik bedenk me zelfs nog dat mijn camera wifi heeft, dus dat ik eventueel verbonden met mijn telefoon vanuit de achtertuin foto’s kan maken. Dan kan ik uiteindelijk alle gemaakte beelden samen voegen tot hopelijk alsnog een mooie reportage. Allemaal niet ideaal, maar liever dan toch een paar beelden, dan helemaal niets.
Op die donderdag 9 april sturen we elkaar nog berichtjes. Die dag heeft ze een afspraak bij de verloskundige. Voor die afspraak is ze heel nerveus. Ze blijkt een goede 2 cm ontsluiting te hebben en ze wordt gestript. Zij voelt zich ‘s middags na de afspraak ineens heel rustig, ze heeft geen zenuwen meer. Ik voel me onrustig. Ik grap nog dat het dan vandaag vast gaat beginnen. Om 22.30 appen we elkaar nog. Rond 23.00 wil ik naar bed gaan en krijg ik een appje van papa. Ze heeft weeën. Ze beginnen te timen en ik krijg een screenshot. Ik woon om de hoek en er zit nog 7 minuten tussen de getimede weeën. Ik besluit nog even snel te gaan slapen, al is het maar een uurtje. Ongeveer 10 minuten later wil ik net mijn bed instappen en vraag ik nog even hoe het gaat. Ik krijg een berichtje terug: ‘ze heeft alweer drie weeën gehad.’ Ik weet genoeg, ik kleed me snel aan en ga snel die kant op. Zodra ik binnen kom, hoor ik al meteen dat ik niet veel later had moeten komen. Ze zit vol in een weeënstorm en het lijkt er zelfs op dat de baby al bijna geboren wordt.
Ik tref haar onder de douche, haar weeën wegpuffend. Ik hoor dat ze heel veel pijn heeft en dat de weeën en de druk ontzettend heftig zijn. Ik ben er als eerste, de verloskundige en kraamverzorgende zijn nog onderweg. Dit gaat vast niet lang meer duren….
Daarna is het even complete chaos. Papa heeft de verloskundige aan de telefoon die in eerste instantie dacht dat het niet zo’n vaart zou lopen, maar nu toch met haast onderweg is. Mama roept dat het zo’n pijn doet en dat de baby er aan komt. Ondertussen wordt hun dochter van 2 jaar, die wakker is geworden, opgehaald door oma. Even later komt de verloskundige aangesneld en nog iets later meldt ook de kraamverzorgster zich. Ik ren de trap op en af om voor iedereen open te doen, want mama wil niet dat papa van haar zijde wijkt. Ik laat steeds mijn camera boven achter, voor het geval iemand er aan denkt om toch een foto te maken als ik te laat ben.
Ondertussen heeft ze zich met veel pijn en moeite naar hun bed verplaatst. De verloskundige snelt naar boven en zet haar spullen klaar. We vragen of ik foto’s mag blijven maken. Mijn hart klopt in mijn keel, want ik wil dit zó graag voor haar vastleggen en ik weet hoe ontzettend graag zij deze foto’s wil hebben. Zeker nu haar bevalling niet verloopt zoals zij in haar hoofd had, want het bevalbad gaat er niet meer van komen. Tot onze grote opluchting zegt de verloskundige dat zij er oké mee is en ik hou uiteraard mijn afstand en stel mij op in een hoekje van de slaapkamer en op de gang. Ook de kraamverzorgster die even daarna binnen komt is er oké mee. Wat een geluk!
Daarna gaat het heel snel. Ze kan op handen en knieën het beste de weeën aan. Haar hele lichaam verkrampt van haar kruin tot aan haar tenen bij een wee, de druk die ze voelt is heel groot. Tussendoor wordt haar gevraagd om even op haar rug te gaan liggen, zodat de verloskundige voor de zekerheid kan kijken hoe ver ze is. ‘Ik zie al haartjes’, zegt ze. De verloskundige zegt dat ze volledige ontsluiting heeft. Mama is overrompeld en roept een beetje verdrietig ‘nu al?’ Ze had zo gehoopt op een mooie badbevalling waar ze in alle rust haar weeën één voor één zou opvangen en wegpuffen en steeds een stapje dichterbij de baby zou komen. Nu heeft ze een uur immense pijn ervaren en krijgt ze ineens te horen dat het moment al bijna daar is. Ze moet even schakelen naar de gedachte dat haar baby al bijna geboren wordt, maar ze doet dit heel goed. Ze voelt weer een wee opkomen en draait snel weer terug naar handen en knieën en vecht zich nog door de laatste weeën heen. De verloskundige en kraamverzorgster maken zich klaar voor de geboorte en ik zoek net een andere positie om te fotograferen als mama ineens een gil slaakt en de baby zich plotseling laat zien. Het hoofd schiet er werkelijk uit en de rest van het lichaam volgt al snel, om 0.36 uur wordt hun kindje geboren. Mama heeft nog amper door wat er gebeurt als ze door alle kracht voorover op bed valt en hun kindje, begeleid door de handen van de verloskundige, op het matras belandt. De baby laat meteen goed van zich horen en mama ziet de kleine onder haar liggen, nog eigenlijk best wel verward van wat er zojuist is gebeurd. Het geslacht van de baby was een verrassing. Papa zegt dan trots en kalm: ‘het is een jongen, Syl’. Mama pakt haar pasgeboren zoon op en legt hem tegen haar borst. Ze kan niet geloven dat hij er al is. En een jongen, ze hebben een zoon!
Dan is het tijd om bij te komen. Ze draait met hulp weer op haar rug met de kleine man op haar borst. Ze geeft een paar keer aan nog verward te zijn en nog in een roes te zitten. Dat is volkomen logisch, het is zó snel gegaan. Het duurde 1,5 uur vanaf de echte wee tot aan de geboorte. Hij laat goed van zich horen, ook voor hem is het allemaal heel snel gegaan. Mama wil graag een halve lotus bevalling. De placenta volgt snel en ziet er goed uit. We maken een aantal foto’s en daarna wordt hij weer lekker snel bij mama neergelegd. Zijn naam wordt bekend gemaakt, hij heet Otis! Daarna knipt mama zelf de navelstreng door en de verloskundige plaatst een cordring. Dan is het tijd voor de controles van mama. Helaas blijkt dat zij naar het ziekenhuis moet om daar gehecht te worden. Wat een enorme domper. Gelukkig is er geen erge haast bij en kunnen eerst thuis nog de controles van Otis gedaan worden. Alles is goed en Otis weegt 3620 gram. Daara wordt hij aangekleed. Hij protesteert luid, hij wil graag weer terug naar mama. Hij lijkt zelfs al wat te zoeken naar de borst. Als hij aangekleed is wordt hij bij mama’s borst gelegd. En ja hoor, een natuurtalentje. Hij hapt tevreden aan en drinkt rustig zijn eerste druppeltjes melk.
Na zijn eerste voeding worden Otis en mama klaar gemaakt voor vertrek, de ambulance staat voor de deur. Mama vertrekt met de ambulance en papa rijdt er met Otis achter aan. Vanwege alle omstandigheden waarin we leven mag ik niet mee naar het ziekenhuis, maar gelukkig heb ik eigenlijk al een complete reportage kunnen maken.
De volgende dag ga ik aan het einde van de middag nog even bij hen langs om de eerste ontmoeting (allemaal op afstand uiteraard) met de opa en oma’s, broer en schoonzus vast te leggen. Otis ligt heerlijk bij mama in de armen en kijkt haar af en toe verliefd aan terwijl hij luistert naar haar stem. Fijn om zo de reportage toch nog net even wat completer te maken.
Welkom op de wereld, lieve kleine Otis. Ik vond het een eer om bij jouw geboorte te mogen zijn! Je kan trots zijn op jouw mama!
