In juli krijg ik een reactie van Melissa op mijn portfolio-oproep. Ze vertelt mij dat zij en haar vriend Mehmet al 11 jaar bezig zijn geweest om zwanger te raken en dat ze nu dan eindelijk een kindje verwachten. Dit kindje is voor hen echt een wonder en daarom wil ze ook heel graag de geboorte vast laten leggen. Ik krijg meteen kippenvel. Ze vertelt me dat ze in november is uitgerekend, maar dat de kleine meid waarschijnlijk (veel) eerder komt. Melissa heeft een stollingsziekte en de kleine groeit niet goed. Als ze niet uit zichzelf vroeg komt, gaan ze haar al vroeg halen. Melissa en ik spreken elkaar kort na dit berichtje via een videogesprek en ik krijg al vrijwel meteen te horen dat ik er bij mag zijn. Wat een bijzonder verhaal om vast te mogen leggen!
Melissa en ik houden veel contact. Al haar hele zwangerschap is er veel onrust in haar lijf en heeft ze last van krampen. Vlak na ons gesprek zijn er meerdere momenten waarop ze van alles voelt en dat zelfs ik begin te twijfelen of haar bevalling niet aan het beginnen is. Ze is geregeld in het ziekenhuis te vinden voor controles. Haar baarmoeder is onrustig en er zijn aanwijzingen die op een beginnende bevalling zouden kunnen duiden. Er is zelfs één moment, wanneer Melissa 26 weken zwanger is, waarop ik besluit om mijn tas en spullen klaar te zetten voor die nacht, omdat ik het gevoel heb dat ze me gaat bellen. Gelukkig gebeurt dit niet en blijft de kleine meid lekker zitten. We hopen allemaal dat ze nog even goed blijft groeien in mama’s buik.
Melissa is 31 weken zwanger als ik haar en Mehmet ontmoet voor een zwangerschapssessie. Niemand had verwacht dat ze deze termijn zou halen. In de tussentijd is ze weer geregeld in het ziekenhuis geweest met weeënactiviteit, maar gelukkig zet er niets door. Melissa en Mehmet stralen op de foto’s, zo mooi om te zien.
We zijn blij dat we de zwangerschapssessie ‘gered’ hebben en zijn benieuwd wanneer we elkaar weer zien. De weken gaan voorbij. Regelmatig krijg ik appjes van Melissa dat ze het niet meer ziet zitten, ze heeft pijn, allerlei lichamelijke klachten en het zit allemaal niet mee. Ze zit heel vaak in het ziekenhuis voor controles en CTG’s. Genieten van de zwangerschap zit er voor haar helaas niet in. Het kleine meisje in haar buik blijft iedereen verrassen, want ze blijft maar groeien en lekker warm bij mama. Er is zelfs een punt dat ze ineens weer goed gaat groeien en de artsen toch liever niet meer willen inleiden. Dat is een domper voor Melissa, want zij kijkt al die tijd al naar een specifieke termijn in haar zwangerschap uit. Maar ze houdt zich sterk. Inmiddels heeft ze ook vreselijke jeuk en ze begint zich echt ellendig te voelen. Ze slaapt bijna 2 weken niet van de jeuk en ze is op. Maandag 28 oktober krijg ik een berichtje dat ze denkt dat haar vliezen zijn gebroken en dat ze sindsdien regelmatige weeën voelt. Na controle blijken het niet haar vliezen te zijn en houdt haar lichaam haar weer voor de gek.
Dinsdag 29 oktober moet ze voor controle naar het ziekenhuis en krijg ik een appje dat ze haar gelukkig gaan inleiden en dat ze een ballon gaan plaatsen. Melissa is op haar strepen gaan staan en heeft aangegeven dat ze het echt niet meer trekt. Na het plaatsen van de ballon krijgt Melissa snel krampen, rond 19.20 appt ze mij dat ze nu echt weeën heeft. Die avond besluit ik om al heel vroeg te gaan slapen, ik ben heel erg moe en grote kans dat ik die nacht op pad mag. Ik app om 21.00 naar Melissa dat ik ga slapen en zij appt mij net dat ze 3cm ontsluiting heeft en dat de ballon er uit is. Het medisch personeel geeft aan dat ze verwachten dat ze die nacht gaat bevallen. Ik ga snel slapen en hou contact met Mehmet. Ik schrik iedere keer even wakker en kijk steeds op mijn telefoon. Om 0.56 uur krijg ik een berichtje dat ze haar vliezen gaan breken en dat ze haar weeënopwekkers gaan geven. Ik besluit om me aan te gaan kleden en rustig die kant op te gaan.
Om 2.00 kom ik de verloskamer binnen. De sfeer is nog prima. Melissa’s moeder is ook aanwezig en er wordt nog volop gekletst en gelachen. Tussendoor zucht Melissa om de zoveel minuten een wee weg. Om 2.30 uur krijgt ze een controle en blijkt ze 4cm ontsluiting te hebben. Dat is een tegenvaller, want dat had ze eerder ook al. Maar de verloskundige zei duidelijk dat het al een stuk gunstiger voelde, dus dat er zeker een hoop gebeurde. Rond 4.30 worden de weeën steeds heftiger en krijgt Melissa het zwaarder. Ook krijgt ze rugweeën. Melissa’s moeder en Mehmet geven haar om de beurt tegendruk in haar rug. Om 5.00 uur is de ontsluiting nog steeds 4 cm en is Melissa erg teleurgesteld. Maar de verloskundige geeft aan dat er meer moet gebeuren dan alleen ontsluiting krijgen en dat dat heel goed gaat. Ze verhogen de wee-opwekkers nog wat. Melissa wordt emotioneel en begint tegen haar kindje te praten. Ze vindt het heel zwaar en ze heeft het gevoel dat het allemaal niet goed gaat. Ik zie dat ze steeds meer in haar bubbel gaat zitten en dat de weeën echt een stuk pittiger worden, dus dat lijkt er op dat de ontsluiting nu goed gaat vorderen. En ja hoor, bij de volgende controle om 6.45 uur heeft ze 8 cm ontsluiting. Ze geeft al aan dat ze wat druk begint de voelen en de verloskundige is positief. Melissa ligt inmiddels te rillen in bed van de pijn en de inspanning, maar ze is gerustgesteld nu ze gehoord heeft dat de ontsluiting goed aan het vorderen is.
Om 8.00 uur ervaart ze meer druk en een half uurtje later voelt de verloskundige 9,5 cm ontsluiting. Melissa mag nu voorzichtig druk geven met de weeën, omdat de baby nog wel erg hoog ligt. Dit doet ze heel goed en even later checkt de verloskundige nog een keer hoe het er voor staat. Helaas is het kleine randje van de baarmoedermond wat er nog was nu opgezwollen door het zachtjes meepersen en is ze weer terug naar 7-8 cm ontsluiting. Melissa ziet het niet meer zitten. Ze heeft heel veel pijn en kan het niet meer goed aan. Ze vraagt om een keizersnede. In eerste instantie wil het medisch personeel dit niet, omdat er geen noodzaak voor is op dat moment, maar Melissa geeft aan dat ze echt niet meer kan. Mehmet vertelt ook dat ze haar hele zwangerschap alleen maar stress en ongemakken heeft ervaren en al twee weken nauwelijks heeft geslapen. Vanwege Melissa’s lichamelijke conditie geven ze aan het te gaan overleggen met de gynaecoloog. Deze ziet hoe het met haar gaat en geeft aan het in dit geval een goed idee te vinden om voor een keizersnede te gaan.
Melissa haar pijnstilling en weeënopwekkers worden uitgezet en al snel vallen de heftige weeën weg. Ze heeft af en toe nog een wee, maar ze zijn wel minder frequent en heftig. Ze dommelt af en toe een beetje in slaap en als ze wakker wordt, merk je dat ze weer een stuk helderder is. Ze krijgt weer praatjes en heeft weer zin om haar dochter te gaan ontmoeten. Het is een tijdje wachten op de keizersnede, want er komen twee spoedgevallen tussendoor. Dan is het eindelijk tijd om naar de OK te gaan. Papa kan helaas ivm een belangrijke afspraak niet mee en Melissa wil graag dat ik als fotograaf mee ga. Gelukkig krijgen we toestemming, zodat ik dit belangrijke moment in hun verhaal mag vastleggen. De keizersnede verloopt heel voorspoedig en al snel wordt lieve kleine Melina geboren! Melissa ziet door het scherm hoe haar dochter uit haar buik wordt gehaald en kan haar voorzichtig aanraken. Ze geeft aan zelf de navelstreng door te willen knippen en dit doet ze door het scherm heen. Zo stoer!
Melina wordt meegenomen voor haar controles en ze heeft het wel even een beetje zwaar. Ze is natuurlijk vroeg geboren en met een keizersnede gehaald, dus haar longetjes zitten wat vol. Ze reageert gelukkig goed op alle controles en mag daarna snel met haar mama knuffelen. Na de ontmoeting met mama mag kleine Melina weer mee naar de kamer waar haar oma op haar wacht. Daar worden nog wat extra controles gedaan en wordt er nog wat slijm en vocht weggehaald, ze blijft wat benauwd en er wordt even gesproken over de neonatologie, maar uiteindelijk blijven haar controles goed. Dan is het tijd voor het huid- op huidcontact. Mama is nog op de OK en papa is nog niet aanwezig, dus deze mooie taak mag oma vervullen.
Al snel komt Melissa terug op de kamer en kan ze eindelijk haar dochter vasthouden, knuffelen, zien en ruiken. Snel daarna komt Mehmet ook weer binnen en zijn ze herenigd. Eindelijk een gezin. Het gezin waar ze al zo lang van dromen. Eindelijk zijn ze papa en mama.
Helaas krijg ik vrij snel na de bevalling te horen dat het toch niet goed ging met Melina. Haar slokdarm blijkt niet goed aangelegd te zijn en al haar voeding komt weer in haar longetjes terecht. Als zij 5 dagen oud is, ondergaat ze al een zware operatie. Mijn hart breekt voor dit kleine meisje en ook voor haar papa en mama. Gelukkig verloopt de operatie goed en is Melina echt een kleine vechter. Ze verbaast wederom iedereen door sneller te herstellen dan gedacht en mag al vrij snel naar huis. Kleine kanjer!
Achteraf blijkt dat het gunstig is geweest dat het een keizersnede is geworden. Een natuurlijke bevalling had voor Melina veel meer nare gevolgen kunnen hebben…
Lieve Mehmet en Melissa, ik heb maanden lang met jullie meegeleefd en ben zo blij voor jullie dat jullie nu eindelijk thuis kunnen genieten van jullie mooie meisje! Melina heeft een speciaal plekje in mijn hart <3
