Op 1 september krijg ik een berichtje van Nanette. Zij heeft mijn gegevens gekregen van Renate van Lith, waar ik de workshop geboortefotografie heb gevolgd. Nanette vertelt mij dat ze interesse heeft in een geboortereportage en vraagt of ik tijd en zin heb om de geboorte van hun eerste kindje vast te leggen. Natuurlijk wil ik dat!
Een aantal dagen later spreken we elkaar via Skype. Een super leuk en gezellig gesprek. Ik vertel het één en ander over mijn werkwijze en Nanette en haar man Koos stellen hun vragen. Een aantal minuten na het beëindigen van het gesprek krijg ik al een berichtje dat ze een goed gevoel hebben en graag willen dat ik de geboorte van hun zoontje vast leg. Ik ben blij!
Nanette is 31 oktober uitgerekend. Af en toe hebben we wat contact over hoe het gaat. Als Nanette 38 weken zwanger is vertelt ze mij dat de kans aanwezig is dat ze in gaan leiden, omdat ze een hoge bloeddruk heeft. Er wordt besloten om op dinsdagavond 22 oktober een ballonnetje te plaatsen, als de baby zich niet zelf voor die tijd meldt. De dagen gaan voorbij en dan is het dinsdag. Het plaatsen van de ballon lukt niet, dus Nanette moet de volgende dag terug komen voor een opname. Dan krijgt ze medicatie om de baarmoedermond te laten rijpen. De medicijnen slaan wel aan, maar de vooruitgang valt wat tegen. Vrijdagochtend krijg ik een berichtje dat ze een ballonnetje hebben kunnen plaatsen en dat ze naar huis mogen. Zaterdagochtend laten ze mij weten dat de ballon wel z’n werk doet, maar er nog niet genoeg gebeurd is om mee verder te kunnen. Het geduld van Koos en Nanette wordt flink op de proef gesteld. Aan het eind van de middag krijg ik plotseling een berichtje dat ze weer in het ziekenhuis zijn en dat er 2,5 cm ontsluiting is. Ze gaan beginnen met de wee-opwekkers. Spannend! Ik hou er rekening mee dat ik vanavond op pad mag en zet al mijn spullen alvast klaar. Om 21.45 zijn de weeën zwak en gebeurt er nog niet veel. Ik besluit nog even snel te gaan slapen met het idee dat ik snel uit bed gebeld kan worden. Die hele nacht heb ik kunnen slapen, ik heb twee keer een berichtje gekregen van Koos met een update, maar echt doorzetten doet het niet. Om 8.00 krijg ik een berichtje dat er 5cm ontsluiting is en het nog steeds niet echt doorzet. Een eventuele keizersnede is ter sprake gekomen als mogelijke optie. Ze kijken het nog even aan en hebben de wee-opwekkers verder verhoogd. Ik spreek af om om 9.00 uur bij ze te zijn
Om 9.00 loop ik de verloskamer binnen en tref daar een redelijk ontspannen stel. Ze hebben gelukkig best wat kunnen slapen gedurende de nacht. Er wordt veel gelachen en er worden grapjes gemaakt. Ik hou er zo van als de humor zo duidelijk aanwezig is. Wel wordt Nanette een beetje moedeloos, het duurt allemaal zo lang. Bij de volgende controle is de ontsluiting nog steeds hetzelfde. De optie keizersnede komt weer ter sprake. Er wordt ze het één en ander verteld over hoe een keizersnede in z’n werk gaat en Koos en Nanette kunnen hun vragen stellen. De andere optie is dat ze de wee-opwekkers uit gaan zetten en het lichaam even met rust laten. Dan willen ze later weer beginnen en de wee-opwekkers weer rustig opbouwen, in de hoop dat het lichaam dan een soort reset heeft gekregen en het weer goed gaat vorderen. Ze krijgen de tijd om er even over na te denken. Nanette haar onderbuikgevoel is heel sterk. Ze voelt dat het op de natuurlijke manier niet gaat lukken. Ze vindt dat het al zo lang duurt en heeft niet het gevoel dat haar lichaam het straks wel op gaat pakken. En ze ziet het ook niet zitten om over een paar uur weer helemaal opnieuw te beginnen. Koos en Nanette lezen op internet over keizersnedes en proberen zo wat dingen af te wegen. Nanette weet het zeker. Ze kiezen voor een keizersnede. Het mooie is dat, wanneer ze hun keuze aan het medisch personeel bekend maken, er een last van haar schouders valt. Je ziet het ook terug in de foto’s. Op de foto waar ze elkaars handen vasthouden, spreken ze met het medisch personeel over een mogelijke keizersnede. De foto’s daarna zie je dat Nanette bezorgd en terneergeslagen is. Als ze de beslissing hebben genomen, lucht het haar op, haar hele blik verandert en ze weet dat het einde nu echt in zicht is.
Nanette wordt voorbereid op de keizersnede en al snel mogen we richting de OK. Op dat moment weten we nog niet zeker of ik mee mag. Terwijl Nanette verder wordt voorbereid, krijg ik te horen dat ik mee mag. Wat een geluk voor de papa en mama! Zeker na zo’n bevalling als deze is het zo waardevol om het geboorteverhaal compleet te hebben.
Op de OK worden alle voorbereidingen getroffen en daarna beginnen ze met de keizersnede. Al heel snel, om 12.46 uur wordt er een prachtig mannetje geboren. Welkom lieve Lenn! Papa en mama zien Lenn door het doorzichtige doek wat voor ze hangt. Daarna gaan papa en Lenn naar een aparte ruimte waar Lenn helemaal wordt nagekeken door een kinderarts. Lenn is heel erg rustig en wat bleekjes, maar verder doet hij het heel erg goed. Hij wordt lekker warm ingepakt en mag dan samen met papa terug naar mama, om haar ook te ontmoeten. Papa en mama bewonderen hem uitgebreid en zijn zo blij dat hij er eindelijk is. Dan mag papa met kleine Lenn terug naar de verloskamer. Omdat mama nog op de OK is, is aan papa de taak om met zijn pasgeboren zoon te buidelen. Huid- op huidcontact is erg belangrijk voor de pasgeboren baby. Lenn is nog steeds super rustig, hij ligt heerlijk bij papa op zijn borst. Hij kijkt rustig om zich heen en luistert naar alle geluiden die hij hoort.
Het duurt een tijdje voor Nanette terug komt en Koos is een beetje bezorgd. Later komt iemand van het medisch personeel op de kamer om te vertellen waarom Nanette zo lang weg blijft. Nanette heeft veel bloed verloren en het lukte ze niet om het te stelpen, dus ze moest terug de OK op. Daarna heeft ze nog ruime tijd op de verkoeverkamer gelegen om haar goed in de gaten te houden en bij te komen. Pas om 17.00 uur komt mama terug op de kamer. Eindelijk zijn ze weer herenigd en zijn ze met zijn drieën. Papa en mama kunnen hun geluk niet op. Mama neemt meteen haar zoon op de borst en is stapelverliefd, ze kan niet stoppen met lachen. Heerlijk om te zien!
Het was een pittige bevalling, maar Nanette heeft de juiste beslissing genomen. Haar onderbuikgevoel was zo sterk, het begin van een duidelijk mama-instinct. Als Nanette op de natuurlijke manier was bevallen, was het bloedverlies namelijk nog erger geweest. Het medisch personeel heeft haar op haar hart gedrukt dat ze echt de juiste beslissing heeft genomen. Even een momentje om kippenvel van te krijgen en zoveel bewondering te hebben voor deze mama en haar instinct!
Lieve Koos en Nanette, bedankt dat ik bij de geboorte van Lenn aanwezig mocht zijn. Ik heb ontzettend met jullie gelachen en jullie hebben mij echt zo welkom laten voelen. Ik wens jullie alle geluk met jullie mooie kleine man! Welkom op de wereld, lieve Lenn!
